Το αίσθημα του πνιγμού είχε κιόλας εμφανιστεί προτού έλθει ο κλονισμός των τελευταίων ετών και τα ταμεία αδειάσουν απότομα. Ήταν μια πενία πριν από την πενία, ένα μυρμήγκιασμα αεργίας πριν από την ανεργία, μια ανία που έτρωγε σαν το σαράκι τις τέρψεις. Μερικές φορές κάποιοι ήθελαν την απόλαυσή τους να τη μοιραστούν σ’ ένα τραπέζι στρωμένο για φίλους, μα τελικά από φόβο προτιμούσαν να την κρατήσουν κρυφή και να την ξεκοκαλίσουν μόνοι τους, όπως θα ’καναν και τα σκυλιά τους. Το ερώτημα είναι εάν αυτό θα γίνει ο κανόνας του μέλλοντος. Ή εάν, αντιθέτως, μέσα απ’ τις ίδιες τις δυσκολίες που θα παρουσιάζονται, θα ξεπηδήσει η επιθυμία για μια γιορτή αντιπερισπασμού, έστω και με μέσα λιτά. Γιατί θα φαίνεται σαν διεστραμμένο χαράμισμα τη ζωή που μας δόθηκε δωρεάν να την πετσοκόβουμε σε κομματάκια, που ασταμάτητα θα τα πουλάμε και θα τα αγοράζουμε, κλέβοντας μάλιστα στο ζύγι ο ένας τον άλλο.